در جهان لطف خداوند بود یار کسی
کز ره لطف گشاید گره از کار کسی
خواهی ار پرده ی اسرار تو را کس ندرد
پرده ز نهار مکن پاره ز اسرار کسی
مدعی تا ننهد بر سر دیوار تو پای
پای ز نهار منه بر سر دیوار کسی
نکشد هیچ کسش بار غم و محنت و درد
آن که در محنت و سختی نکشد بار کسی
طاعتی نیست پسندیده تر از خدمت خلق
دل به دست آر و مزن دست به آزار کسی
زرد رویـــی نکشد آنکه کند پاک ز مهر
گرد ناکامی ایام ز رخسار کسی
شد طرب دور چنان از دل افسرده ی ما
که دل کس نشود شاد ز دیدار کسی
آنچنان دور حقیقت شده از گفته ی ما
که دگر کس ندهد گوش به گفتار کسی
بسکــه آلوده به تزویر بود کرده ی ما
تکـــیه دیگـــر نتوان کرد به کردار کسی
گهر فضل مکن عرضه ی بر بیخردان
که ندانند در این جامعه مقدار کسی
کس نپرسد ز کرم حال دل زار تو را
تا نپرسی ز کرم حال دل زار کسی
نکنم بندگی خلق که با عزت نفس
نیستم چون دگران بنده ی دیار کسی
چون (رسا) خرم از آنم که در این باغ چو گل
خون دل خوردم و هرگز نشدم خار کسی