امام صادق علیه السّلام فرموده که امیر مؤمنان علیه السّلام فرمود: همانا روزگاری بر مردم بیاید که شخص گنه پیشه و بدکار را ظریف و زیرک شمارند ، و شخص پررو و بی شرم را به خود نزدیک کرده و مقرب نزد اشخاص واقع گردد ، و شخص با انصاف را ناتوان شمرند! بدان حضرت گفتند: ای امیر مؤمنان در چه زمان این جریان پیش آید؟ فرمود: هر گاه امانت را غنیمتی دانند (و به صاحبش نپردازند) و زکاه را غرامت (تاوان و زیان) دانند ، و عبادت را وسیله ای برای گردن فرازی و برتری بر مردم گیرند ، و صلۀ رحم (یا دستگیری از مستمندان) را وسیلۀ برای منت گذاری قرار دهند (و به این کار بر مردم یا بر خویشان و مستمندان منت گذارند). عرض کردند: ای امیر مؤمنان این جریان چه وقت خواهد بود؟ فرمود: آن وقتی که زنان (بر مردان) تسلط یابند ، و کنیزکان را (بر کارها) تسلط دهند ، و کودکان را فرمانروائی دهند.

روضه کافی

از کتاب ((تحصین و صفات العارفین )): ابن مسعود روایت کرده است که پیامبر (ص ) فرمود: روزگاری فرا رسد، که دین انسان دیندار سالم نمی ماند، مگر این که از قله کوهی ، به قله دیگر بگریزد و همچون روباه ، با فرزندانش ، از سوراخی ، به سوراخ دیگر. پرسیدند: آن روزگار، کی خواهد بود؟ فرمود: هنگامی که هزینه زندگی ، جز از گناه ورزیدن به دست نیاید. و آن گاه است که تنها زیستن رواست . گفتند: ای پیامبر خدا! تو، ما را به زناشویی فرمان ندادی ؟ گفت : آری ! اما، چون آن روزگار فرا رسد، هلاک مرد، به دست پدر و مادرش صورت گیرد و اگر پدر و مادرش زنده نباشند، به دست زن و فرزندش به انجام رسد. و اگر زن و فرزند ندارد، هلاکش به دست خویشان و همسایگانش روی دهد. گفتند: چگونه ؟ ای پیامبر خدا! گفت : او را به تنگی معیشت به عیب می گیرند و به آن چه طاقت ندارد، مکلف می دارند، تا به محل هلاکت وارد می سازند.
کشکول شیخ بهایی

شگفتا! و چرا در شگفت نباشم از خطا کاری این دستجات با دلیل های مختلف و نادرستی که هر کدام بر مذهب باطل خود می تراشند نه از اثر پیغمبری پیروی کنند و نه به کردار وصیی اقتدا کنند و نه ایمان به غیبی دارند و نه از عیبی در گذرند، کار نیک در نزد ایشان همان است که خود نیک دانند، و کار زشت در نزدشان همان است که خود زشت پندارند، و هر کدام از اینها برای خود امام و رهبری است ، آن را می گیرند که به نظر خودشان وسیله محکم و اسباب پا برجائی است ، پیوسته به راه کج و منحرف روند و چیزی جز خطا کاری بر خود نیفزایند. نه به قرب حق رسند و جز دوری از خدای عزوجل نیفزایند، انسی که با همدیگر دارند و تصدیقی که از همدیگر کنند همه به خاطر وحشتی است که از قوانین یادگاری پیامبر مکی (صلی الله علیه و آله ) دارند، و به خاطر تنفری است که از اخبار رسیده آفریننده آسمانها و زمین دارند.
اینان (در قیامت یا در این جهان ) افسوسها دارند و پناهگاه امور شبهه ناکند، و اهل تیرگیها و گمراهی و تردیدند، هر که را خداوند به خودش و دلخواهش ‍ واگذاشت در نزد کسیکه اطلاعی از وضع او ندارد مورد اعتماد قرار می گیرد، و در پیش کسی که او را نشناسد متهم نخواهد بود اینان چقدر شبیهند به چهار پایانی که شبانشان از سر آنها رفته .
ادامه نوشتار »

امام صادق (علیه السلام ) فرموده که امیرمؤ منان (علیه السلام ) فرمود: همانا روزگارى بر مردم بیاید که شخص گنه پیشه و بد کار را ظریف و زیرک شمارند، و شخص پر رو و بى شرم را به خود نزدیک کرده و مقرب نزد اشخاص واقع گردد، و شخص با انصاف را ناتوان شمرند! بدانحضرت گفتند: اى امیرمؤ منان در چه زمان این جریان پیش آید؟ فرمود: هرگاه امانت را غنیمتى دانند (و بصاحبش نپردازند) و زکوه را غرامت (تاوان و زیان ) دانند، و عبادت را وسیله اى براى گردنفرازى و برترى بر مردم گیرند، وصله رحم (یا دستگیرى از مستمندان ) را وسیله براى منت گذارى قرار دهند (و به اینکار بر مردم یا بر برخویشان و مستمندان منت گذارند)؟ عرض ‍ کردند:اى امیرمؤ منان این جریان چه وقت خواهد بود؟ فرمود: آنوقتى که زنان (برمردان ) تسلط یابند، و کنیزکانرا (بر کارها) تسلط دهند، و کودکان را فرمانروائى دهند

حمران گوید: روزى در محضر امام صادق (علیه السلام ) سخن از خلفاى ناحق و وضع بدى که شیعه در نزدآنان دارند به میان آمد.
حضرت فرمود: هنگامى من با ابو جعفر منصور بجایى مى رفتیم ، و او در میان موکب خلافت بر اسبى سوار بود و از جلو و از پشت سرش گروهى سوار و من نیز در کنار او بر الاغى سوار بودم منصور به من گفت : اى ابا عبدالله کار (خلافت بسود ما) انجام شد (و ما بخلافت رسیدیم ) و اکنون شایسته است که تو نیز به این نیروئى که خدا بما داده و درب عزتى که به روى ما گشوده خوشحال باشى ، و به مردم نگوئى که تو از ما و از همه خاندانت بکار خلافت شایسته تر هستى تا ما را به شدت عمل نسبت به خودت و نسبت به مردم وادار کنى ؟
حضرت فرماید: من بدو گفتم : هر که این سخن را از من براى تو نقل کرده دروغ گفته ، گفت : آیا بر این سخنى که مى گوئى قسم مى خورى ؟ فرمود: بدو گفتم : مردم افسونگرند یعنى مى خواهند دل تو را با من بد کنند – تو نباید سخن آنها را در گوش خود بگیرى زیرا که ما بتو نیازمندتریم از تو به ماها گفت : یادت هست که روزى من از تو پرسیدم : آیا ما به سلطلنت خواهیم رسید؟ و تو گفتى : آرى زمانى دراز و پهناور و سخت ، و همچنان در کار خود مهلت دارید و در دنیاى خود فراخمند زندگى کنید تا وقتى که خون حرامى را از ما در ماه حرام و در شهر حرامى بریزید…
ادامه نوشتار »