این کلمات ، شایستگى آن را دارند که با نور، بر سیماى حور نوشته شوند:
آن که وجود خویش را گرامى مى دارد. مال خویش را خوار مى سازد.
آن که در سرزمین هموار مى خرامد، از لغزش بر کنار است .
آن که بنده خداست ، آزاد است .
آن که اندک احسانى به تو کند، همواره سپاسگذار باش
کسى که اندیشه کند، به آرزویش مى رسد.
خشم گرفتن ، به خوارى عذر خواهى نمى ارزد.
هیچ چیز دانش را همانند سپردن آن به کسانى که شایسته آنند، نگه نمى دارد
. چه بسیار بخشش ها که خطاست ! و چه عنایت ها که جنایت است !
اگر شمشیر نباشد، ستم فزونى گیرد.
((راستى )) اگر آن به تصویر در آید، به صورت شیرى است و دروغ اگر تصویر شود، همانند روباه است
کشکول شیخ بهایی