حکم بن مستورد از حضرت على بن الحسین (علیه السلام ) روایت کرده که فرمود: از جمله اسباب زندگى مردم که بدان احتیاج دارند و خدا آنرا (براى رفع احتیاج آنان ) خلق فرموده همان دریائى است که خداى عزوجل آن را در میان آسمان و زمین خلق کرده ، و همانا خداوند در آن دریا مجارى خورشید و ماه و ستارگان و اختران را روى اندازه اى مقرر داشته و همه را بر روى فلک تقدیر کرده ، و بر آن فلک فرشته اى را گماشته که همراهش هفتاد هزار فرشته اند و آنها فلک را مى چرخانند و با چرخاندن آن خورشید و ماه و اختران و کواکب مى چرخند و در منزلگاههائى که خداى عزوجل براى آنها در شب و روزشان مقدر فرموده وارد مى شوند،
و چون گناهان بندگان بسیار شد و خداى تعالى اراده فرمود آن مردم (گنهکار) را بوسیله نشانه اى از نشانه هاى خویش مورد عتاب و نکوهش خویش قرارشان دهد بدان فرشته گماشته بر فلک دستور دهد که آن فلکى را که در آن مجارى خورشید و ماه و نجوم و کواکب است از جاى خود حرکت دهد آن فرشته نیز بدان هفتادهزار فرشته دستور دهد که آنرا از مجارى خود حرکت دهند، آنها نیز چنان کنند و خورشید در آن دریائى افتد که در آن فلک جریان داشت ، پس نورش گرفته شود و رنگش دگرگون شود، پس چون خداى عزوجل خواهد که نشانه اش بزرگ شود خورشید در آن دریا فرو رود بدان مقدار که خواهد خلق خود را بدان نشانه بترساند، و این در همان وقتى است که خورشید بگیرد، و به همین نحو درباره ماه انجام دهد.
و چون خداوند بخواهد که آن را روشن گرداند و به مجراى نخستین باز گرداند به فرشته گماشته بر فلک امر کند که فلک را به مجراى خود باز گرداند و او نیز چنان کند پس خورشید به مجراى اصلى خود باز گردد و چون از آب بیرون آید تیره و گرفته رنگ باشد، و هم چنین است ماه .
راوى گوید: سپس امام سجاد علیه السلام فرمود: همانا کسى از این دو نشانه نترسد و از آنها نهراسد جز آنکس که از شیعیان ما باشد، و هر گاه چنین شد به خداى عزوجل پناه ببرید و به سوى او باز گردید (و توبه کنید).
توضیح :
در این حدیث از نظر اینکه امام (علیه السلام ) فلک را بصورت مفرد ذکر کرده و جریان خورشید و ماه و ستارگان در آن فرض شده یک معجزه علمى است که پس از قرنها که مردم گرفتار هیئت بطلمیوسى بودند و خرق و التیام را در افلاک محال مى دانستند با تحقیقات جدید نظریه آنها مردود و اشتباه شناخته شد و این حدیث نیز نظریه جدید را بطور وضوح تایید مى کند، چنانچه علامه شهرستانى در کتاب الهیئه و الاسلام (ص ۶۳) در معناى حدیث ذکر کرده و از نظر خسوف و کسوف معمولى باشد که در اثر حائل شدن ماه و زمین اتفاق میافتد و آن نشانه اى است از عذاب الهى چنانچه در روز عاشورا بدون این مقدمات خورشید گرفت ، یا در اخبار است که یکى از نشانه هاى ظهور حضرت قائم (علیه السلام ) گرفتن آفتاب و ماه است
روضه کافی