فرمود: همانا آزمند فرمانروائی شوید و افسوس و پشیمانی خورید، وه چه خوب دایه ایست و چه بد شیر پروردهای.
فرمود: هرگز مردمی رستگار نشوند که امر اجتماع خود را بزنی وانهند.
به آن حضرت (ص) عرض شد کدام یاران بهترند؟ فرمود: آنکه چون یادآور شوی یاریت کند و چون بفراموشی در شوی یادآوریت کند. عرض شد بدتر مردم کیست؟ فرمود دانشمندانی که فاسد شوند.
فرمود: پروردگارم مرا به نه چیز سفارش کرده است به اخلاص در نهان و عیان، و به عدالت در پسند و ناپسند، و به میانه روی در بینوائی و توانگری، و به اینکه درگذرم از آنکه ستمم کرده، و بدهم بدان که از من دریغ داشته، و پیوندم با آنکه از من بریده، و به اینکه خموشیم اندیشه کردن باشد، و گویائیم ذکر، و نگریستنم عبرتگیری.
فرمود: دانش را در بند نگارش کشید
فرمود: هر گاه تبهکار قومی آقای آنان گردد، و پیشوای قومی زبونتر آنها گردد، و مرد تبهکار را گرامی دارند باید چشم به راه بلا بود.
فرمود: شتاب در راه رفتن ارزش مؤمن را ببرد.
دزد زده پیوسته در تهمت زدن بیگناهان باشد تا جرمش از دزد بزرگتر گردد.
فرمود: راستی خدا دوست دارد آنکه در پرداخت حقش سخاوتمند باشد.
فرمود: هر گاه فرمانگذاران شما نیکان شما باشند، و توانگرانتان سخاوتمندان شما، و هر کارتان با شورای همه شما باشد روی زمین برایتان بهتر است از درونش. و هر گاه فرمانگذاران بدان شما باشند، و توانگرانتان بخیلهای شما، و کارهای شما بدست زنانتان افتد بهتر است که شما هم بزیر خاک باشید.