ابن عبّاس گوید:
در باره این آیه شریفه : ((هان براستی که نه ترسی بر دوستان خدا هست و نه محزون و دلتنگ شوند)) از امیر المؤمنین (ع) پرسش شد، حضرت فرمود: آنان قومی هستند که پرستش خود را تنها برای خدا خالص کرده اند، و به باطن دنیا نگریسته اند آنگاه که مردم به ظاهر آن چشم دوخته اند، و سرانجام آن (نعمتهای اخروی یا کسب معارف و طاعات ) را شناخته اند آنگاه که خلق به نمودهای زودگذر آن فریفته شده اند، پس واگذارند آنچه را که می دانند بزودی ترک آنان خواهد کرد (مال و اولاد و شهوات پست دنیوی ) و نابود و بی اثر ساخته اند آنچه را که می دانند و بزودی آنان را نابود خواهد نمود و از ثواب اخروی بازشان خواهد داشت (پیروی شهوات نفسانی و صفات زشت انسانی ).
سپس فرمود: ای آنکه خود را به دنیا سرگرم ساخته ای ، و برای گرفتن به دام افتاده های دنیا می تازی (یا اینکه برای کسب دنیا در دام شیطان می افتی ) و در ساختن آنچه که بزودی خراب می شود کوشائی ، آیا به قبور پدرانت که اجسادشان را پوسانیده ، و به گورهای فرزندان هم نوع خود که در زیر انبوه شن و خاک پنهان شده اند نمی نگری ؟ چه بیمارانی را که به دست خود پرستاری کردی و به جستجوی دوا و دارویشان شتافتی ، از طبیبان معالجه جستی و از دوستان برایشان رضایت طلبیدی با این همه دردی از آنان نکاستی ، و سودی به حالشان نبخشیدی ، و دوایت اثری به حال آنان نداشت
___________________________________–
آیه ۶۲ سوره یونس
أَلا إِنَّ أَوْلِیَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ
آگاه باشید که بر دوستان خدا نه بیمى است و نه آنان اندوهگین مى‏شوند