بدر بن خلیل اسدى گوید: شنیدم از امام باقر (علیه السلام ) که در تفسیر گفتار خداى عزوجل که فرماید: (وچون عذاب ما را احساس کردند از آن گریزان شدند، نگریزید و باز گردید به سوى خوش گذرانى و لذتها و مسکنهاى خویش تا شاید پرسش شوید) (سوره انبیاء آیه ۱۳) فرمود: چون حضرت قائم قیام کند و به سراغ بنى امیه در شام بفرستد آنها به سوى روم فرار کنند، به آنها گویند: ما شما را راه ندهیم تا به دین نصرانیت (و مسیح ) در آئید، آنها صلیبها بگردن بیاویزند و بدین ترتیب رومیان آنها را بپذیرند، و چون یاران حضرت قائم به جنگ رومیان روند آنها امان خواهند و پیشنهاد صلح کنند، یاران حضرت قائم گویند: ما صلح نکنیم تا کسانیکه از ما به شما پناهنده شده اند تسلیم ما کنید، آنان نیز پناهندگان را تسلیم کنند، و این است معناى گفتار خداى تعالى : (نگریزید و باز گردید به سوى آن خوشگذرانى و لذتها و مسکنهاى خویش شاید پرسش شوید) فرمود: از (جاى ) گنجهاى ایشان بپرسند با اینکه خود داناتر است (ولى بپرسند تا بر آنها سخت تر آید) در این هنگام است که گویند: (اى واى بر ما که ستمگر بودیم ، و پیوسته این سخن را گویند تا درو شده و بى جانشان کنیم ) (آیه ۱۴ و ۱۵) یعنى بوسیله شمشیر