مزه بن بزیع گوید: امام باقر (علیه السلام ) نامه زیر را به سعد الخیر نوشت :
بسم الله الرحمن الرحیم اما بعد نامه تو رسید، در آن یاد آوری کرده بودی شناختن چیزی را که ترکش سزاوار نیست و فرمانبری از کسیکه خوشنودی خدا در خوشنودی او است ، و از این مطلب این مقدار را بر خود پذیرفتی و قبول کردی که خود در گرو آن هستی اگر آنرا واگذاری ، و تعجب می کنی از اینکه رضایت خدا و فرمانبرداریش و خیرخواهیش پذیرفته نشود و یافت نشود و شناخته نشود جز در میان بندگانی آواره (و بی یاور) و دور از اجتماعی که مردم آنها را به ریشخند گیرند از این جهت که آنها کارهای مردم را منکر دانند و آنها را از کارهای زشت جلوگیری کنند، و گویا گفته می شد: که مؤ من به حقیقت ایمان نرسد تا نزد مردم مبغوض تر باشد از لاشه گندیده الاغ …
(فیض (رحمه الله علیه ) گوید: از روی هم رفته این کلام استفاده می شود که تا به اینجا سخنانی بوده که سعد الخیر در نامه خود نوشته است ، و از اینجا به بعد امام (علیه السلام ) در صدد پاسخ آن بر آمده ، و متحمل است از جمله : (و تعجب می کنی …) به بعد کلام امام (علیه السلام ) باشد).
و اگر چنان نبود که تو هم مانند ما دچار بلا می شدی و آنوقت بلا و آزار مردم را مانند عذاب خدا می گرفتی (و برای رفع آزار آنها عذاب خدا را انتخاب می کردی ). و من ، تو و خودمانرا در پناه خدا قرار دهم از چنین کاری – تو را با دوری مقامی که داری به حق نزدیک می کردم (و مطالبی را برایت بیان می داشتم ).
و بدان – خدایت رحمت کند – که به دوستی و محبت خدا ترسی جز به مبغوض شدن در پیش بیشتر مردم ، و به ولایت و پیروی خدا نرسی جز به دشمنی آنان و از دست دادن دوستی مردم برای درک دوستی و ولایت خدا بسیار ناچیز و آسان است برای مردمی که بدانند.
ای برادر! همانا خدای عزوجل در میان امت هر پیامبری باقی ماندگانی از اهل علم قرار داده که هر که گمراه شود به راهنمائی دعوتش کنند و بر آزار مردمان شکیبا باشند، خواننده به سوی حق را اجابت کنند و خود مردم را به سوی خدا بخوانند، تو آنها را بشناس – خدایت رحمت کند – زیرا که آنان دارای مقامی بلند هستند اگرچه در دنیا زبون و پست شمرده شوند، آنهایند که مردگان را به کتاب خدا زنده کنند، و به وسیله نور خدا از کوری برهانند و بینا کنند، چه بسا کشته های ابلیس را که زنده کرده اند و چه بسا سرگردان گمگشته ای را که راهنمائی کردند، و خون خود را برای رهائی بندگان خدا (از هلاکت ) نثار کردند، و چه اثر خوبی که آنها روی بندگان بجای گذاردند و چه آثار بدی که از بندگان بر آنها مانده است .