ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﮔﻔﺘﻪ: «ﻣﺮﺩﻯ ﺩﺭ ﺑﺼﺮﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﮔﻔﺖ: «ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻭ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻧﺪ، ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻚ ﺩﻝ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯ، ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻚ ﺩﻝ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﻚ جاﻳﺎﻓﺘﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﺟﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﺪﺍﺭ ﺑﺎ ﻳﺎﺭﺍﻧﺶ ﻳﺎﺭ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻭﻯ ﺩﺷﻤﻦ، ﺭﺍﺯ ﻭ ﺧﺮﺩﻩ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ﻭ ﻧﻴﻜﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺳﺎﺯ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺍﺣﻤﺮ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﺗﺮﺍﻧﺪ. ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯ ﻓﻘﻂ ﻟﺬﺕ ﻫﻤﺪﻣﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﻗﻊ ﻣﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﺷﺮﻭﻳﻰ ﻧﺸﺎﻥ ده خصال صدوق

دادگری دید برای صواب
صورت بیدادگری را به خواب
گفت خدا با تو ظالم چه کرد
در شبت از روز مظالم چه کرد
گفت چو بر من به سر آمد حیات
در نگریدم به همه کاینات
تا به من امید هدایت کراست
یا به خدا چشم عنایت کراست
در دل کس شفقتی از من نبود
هیچکسی را به کرم ظن نبود
لرزه درافتاد به من بر چو بید
روی خجل گشته و دل ناامید
طرح به غرقاب درانداختم
تکیه به آمرزش حق ساختم
کی من مسکین به تو در شرمسار
از خجلان درگذر و درگذار
گرچه ز فرمان تو بگذشته‌ام
رد مکنم کز همه رد گشته‌ام
یا ادب من به شراری بکن
یا به خلاف همه کاری بکن
چون خجلم دید ز یاری رسان
یاری من کرد کس بیکسان
فیض کرم را سخنم درگرفت
یار من افکند و مرا برگرفت
هر نفسی کان به ندامت بود
شحنه غوغای قیامت بود
جمله نفسهای تو ای باد سنج
کیل زیانست و ترازوی رنج
کیل زیان سال و مهت بوده گیر
این مه و این سال بپیموده گیر
مانده ترازوی تو بی سنگ و در
کیل تهی گشته و پیمانه پر
سنگ زمی سنگ ترازو مکن
مهره گل مهره بازو مکن
یکدرمست آنچه بدو بنده‌ای
یک نفست آنچه بدو زنده‌ای
هر چه در این پرده ستانی بده
خود مستان تا بتوانی بده
تا بود آنروز که باشد بهی
گردنت آزاد و دهانت تهی
وام یتیمان نبود دامنت
بارکش پیره‌زنان گردنت
باز هل این فرش کهن پوده را
طرح کن این دامن آلوده را
یا چو غریبان پی ره توشه گیر
یا چو نظامی ز جهان گوشه گیر

در طرف شام یکی پیر بود
چون پری از خلق طرف گیر بود
پیرهن خود ز گیا بافتی
خشت زدی روزی از آن یافتی
تیغ زنان چون سپر انداختند
در لحد آن خشت سپر ساختند
هرکه جز آن خشت نقابش نبود
گرچه گنه بود عذابش نبود
پیر یکی روز در این کار و بار
کار فزائیش در افزود کار
آمد از آنجا که قضا ساز کرد
خوب جوانی سخن آغاز کرد
کاین چه زبونی و چه افکندگیست
کاه و گل این پیشه خر بندگیست
خیز و مزن بر سپر خاک تیغ
کز تو ندارند یکی نان دریغ
قالب این خشت در آتش فکن
خشت تو از قالب دیگر بزن
چند کلوخی بتکلف کنی
در گل و آبی چه تصرف کنی
خویشتن از جمله پیران شمار
کار جوانان بجوانان گذار
پیر بدو گفت جوانی مکن
درگذر از کار و گرانی مکن
خشت زدن پیشه پیران بود
بارکشی کار اسیران بود
دست بدین پیشه کشیدم که هست
تا نکشم پیش تو یکروز دست
دستکش کس نیم از بهر گنج
دستکشی میخورم از دست‌رنج
از پی این رزق وبالم مکن
گر نه چنینست حلالم مکن
با سخن پیر ملامتگرش
گریان گریان بگذشت از برش
پیر بدین وصف جهاندیده بود
کز پی این کار پسندیده بود
چند نظامی در دنیی زنی
خیز و در دین زن اگر میزنی

شیر خدا شاه ولایت علی
صیقلی شرک خفی و جلی
روز احد چون صف هیجا گرفت
تیر مخالف به تنش جا گرفت
غنچهٔ پیکان به گل او نهفت
صد گل راحت ز گل او شکفت
روی عبادت سوی مهراب کرد
پشت به درد سر اصحاب کرد
خنجر الماس چو بفراختند
چاک بر آن چون گل‌اش انداختند
غرقه به خون غنچهٔ زنگارگون
آمد از آن گلبن احسان برون
گل گل خونش به مصلا چکید
گفت: چو فارغ ز نماز آن بدید
«اینهمه گل چیست ته پای من
ساخته گلزار، مصلای من؟»
صورت حال‌اش چو نمودند باز
گفت که: «سوگند به دانای راز،
کز الم تیغ ندارم خبر
گرچه ز من نیست خبردار تر
طایر من سد ره نشین شد، چه باک
گر شودم تن چو قفس چاک چاک؟»
جامی، از آلایش تن پاک شو!
در قدم پاکروان خاک شو!
باشد از آن خاک به گردی رسی
گرد شکافی و به مردی رسی
جامی

از علی آموز اخلاص عمل
شیر حق را دان مطهر از دغل
در غزا بر پهلوانی دست یافت
زود شمشیری بر آورد و شتافت
او خدو انداخت در روی علی
افتخار هر نبی و هر ولی
آن خدو زد بر رخی که روی ماه
سجده آرد پیش او در سجده‌گاه
در زمان انداخت شمشیر آن علی
کرد او اندر غزااش کاهلی
گشت حیران آن مبارز زین عمل
وز نمودن عفو و رحمت بی‌محل
گفت بر من تیغ تیز افراشتی
از چه افکندی مرا بگذاشتی
آن چه دیدی بهتر از پیکار من
تا شدی تو سست در اشکار من
آن چه دیدی که چنین خشمت نشست
تا چنان برقی نمود و باز جست
آن چه دیدی که مرا زان عکس دید
در دل و جان شعله‌ای آمد پدید
ادامه نوشتار »

جز وی چه باشد کز اجل اندررباید کل ما
صد جان برافشانم بر او گویم هنییا مرحبا
رقصان سوی گردون شوم زان جا سوی بی‌چون شوم
صبر و قرارم برده‌ای ای میزبان زودتر بیا
از مه ستاره می‌بری تو پاره پاره می‌بری
گه شیرخواره می‌بری گه می‌کشانی دایه را
دارم دلی همچون جهان تا می‌کشد کوه گران
من که کشم که کی کشم زین کاهدان واخر مرا
گر موی من چون شیر شد از شوق مردن پیر شد
من آردم گندم نیم چون آمدم در آسیا
در آسیا گندم رود کز سنبله زادست او
زاده مهم نی سنبله در آسیا باشم چرا
نی نی فتد در آسیا هم نور مه از روزنی
زان جا به سوی مه رود نی در دکان نانبا
با عقل خود گر جفتمی من گفتنی‌ها گفتمی
خاموش کن تا نشنود این قصه را باد هوا

چون سپر انداختن آفتاب
گشت زمین را سپر افکن بر آب
گشت جهان از نفسش تنگ‌تر
وز سپر او سپرک رنگ‌تر
با سپر افکندن او لشگرش
تیغ کشیدند به قصد سرش
گاو که خرمهره بدو در کشند
چونکه بیفتد همه خنجر کشند
طفل شب آهیخت چو در دایه دست
زنگله روز فراپاش بست
از پی سودای شب اندیشه ناک
ساخته معجون مفرح ز خاک
خاک شده باد مسیحای او
آب زده آتش سودای او
شربت و رنجور به هم ساخته
خانه سودا شده پرداخته
ریخته رنجور یکی طاس خون
گشته ز سر تا قدم انقاس گون
رنگ درونی شده بیرون نشین
گفته قضا کان من الکافرین
هر نفسی از سر طنازیئی
بازی شب ساخته شب بازیئی
گه قصب ماه گل آمیز کرد
گاه دف زهره درم ریر کرد
ادامه نوشتار »

ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ(ع)فرمودند ‌«ﻧﻴﻜﻰ ﻭ ﺩﻫﺶ ﺗﻬﻰ ﺩﺳﺘﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺮﮒ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﺩ
خصال صدوق

– ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ع) فرمودند:«ﺩﻭ ﻣﻨﺶ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺍﺭﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﻜﻰ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﻨﺶ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ، ﮔﻔﺖ: «ﻧﻤﺎﺯ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺰﺍﺭﺩﻥ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﺑﺎ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﻛﺮﺩﻥ».
خصال صدوق