رسول خدا (ص) فرمود ایا مردم کیست که از خدا راست گفتارتر و راست حدیث تر باشد گروه مردم به راستى پروردگار شما جل جلاله بمن دستور داده على (ع) را علم و امام شما نمایم و خلیفه و وصى سازم و او را برادر و وزیر گیرم
گروه مردم على باب هدایت است پس از من و داعى بپروردگار من است و اوست صالح مؤمنان
کیست گفتارش بهتر باشد از کسى که بسوى خدا دعوت کند و کار شایسته کند و گوید که من از مسلمانانم ،
گروه مردم ، به راستى على از من است فرزندش فرزند من است و شوهر حبیبه من است فرمانش ‍ فرمان من است و نهیش نهى من ،
گروه مردم ، بر شما باد فرمانش برید و از نافرمانیش درگذرید زیرا طاعتش طاعت من است و معصیت او معصیت من ،
گروه مردم ، به راستى على (ع) صدیق این امت است و فاروق و محدث آن ، او هرون و آصف و شمعون آن است و باب حطه و او کشتى نجات آن طالوت و ذو القرنین آن ،
گروه مردم ، او وسیله آزمایش بشر و حجه عظمى و آیت کبرى و امام اهل دنیا و عروه الوثقى است

گروه مردم على با حق است و حق با او و بر زبانش ،
گروه مردم ، على قسیم دوزخ است دوست او وارد آن نشود و دشمنش از آن نجات نیابد
او قسیم بهشت است دشمنش وارد آن نگردد و دوستش از آن منصرف نشود،
گروه مردم اصحاب من شما را اندرز دادم و رسالت پروردگارم را بشما رساندم ولى شما ناصحان را دوست ندارید این را بگویم و براى خود و شما آمرزش جویم .

بدر بن خلیل اسدى گوید: شنیدم از امام باقر (علیه السلام ) که در تفسیر گفتار خداى عزوجل که فرماید: (وچون عذاب ما را احساس کردند از آن گریزان شدند، نگریزید و باز گردید به سوى خوش گذرانى و لذتها و مسکنهاى خویش تا شاید پرسش شوید) (سوره انبیاء آیه ۱۳) فرمود: چون حضرت قائم قیام کند و به سراغ بنى امیه در شام بفرستد آنها به سوى روم فرار کنند، به آنها گویند: ما شما را راه ندهیم تا به دین نصرانیت (و مسیح ) در آئید، آنها صلیبها بگردن بیاویزند و بدین ترتیب رومیان آنها را بپذیرند، و چون یاران حضرت قائم به جنگ رومیان روند آنها امان خواهند و پیشنهاد صلح کنند، یاران حضرت قائم گویند: ما صلح نکنیم تا کسانیکه از ما به شما پناهنده شده اند تسلیم ما کنید، آنان نیز پناهندگان را تسلیم کنند، و این است معناى گفتار خداى تعالى : (نگریزید و باز گردید به سوى آن خوشگذرانى و لذتها و مسکنهاى خویش شاید پرسش شوید) فرمود: از (جاى ) گنجهاى ایشان بپرسند با اینکه خود داناتر است (ولى بپرسند تا بر آنها سخت تر آید) در این هنگام است که گویند: (اى واى بر ما که ستمگر بودیم ، و پیوسته این سخن را گویند تا درو شده و بى جانشان کنیم ) (آیه ۱۴ و ۱۵) یعنى بوسیله شمشیر

سدیر گوید:
امام صادق علیه السلام به من فرمود:
اى سدیر! هر روز به زیارت قبر امام حسین علیه السلام مى روى ؟
گفتم : نه ، فدایت شوم .
فرمود: چه جفایى مى کنى ! آیا در هر ماه زیارت مى کنى ؟
گفتم : نه
فرمود: در هر سال یک بار به زیارت مى روى ؟
گفتم : به همین طور است .
فرمود: اى سدیر! چقدر نسبت به امام حسین علیه السلام روى گردان و بى اعتنا هستید؟!
آیا نمى دانى که خداى تعالى را هزار هزار فرشته گرد آلود و موى پریشان است که بر حسین علیه السلام مى گریند. و پیوسته زیارت مى کنند و خسته نمى شوند؟
چه مى شود که تو هفته اى پنج بار و یا هر روز به زیارت امام حسین علیه السلام بروى ؟
گفتم : فدایت شوم میان من و قبر او فرسخها فاصله است .
فرمود: بر بام خانه برو، و به جانب راست و چپ بنگر، و سپس سر خود را به سوى آسمان کن . و پس از آن به سوى قبر آن حضرت توجه کن و بگو:
السلام علیک یا ابا عبد الله ، السلام علیک و رحمه الله و برکاته
در این صورت ، این عمل ، براى تو یک زیارت محسوب خواهد شد. و هر زیارتى ثواب یک حج و یک عمره دارد.
پس از آن من ، در هر ماه ، گاهى بیست بار این کار را انجام مى دادم

روزى شخصى از اهل خراسان نزد امام رضا علیه السلام آمد و عرض کرد:
اى پسر رسول خدا! من رسول خدا صلى الله علیه وآله را در خواب دیدم که به من مى فرمود:
چگونه رفتار خواهید کرد. زمانى که پاره اى از تن من در سرزمین شما مدفون شود؟ و امانت من به شما سپرده شود؟ و ستاره من در زمین شما پنهان گردد؟
امام رضا علیه السلام فرمود: آن مدفون در زمین شما منم . و پاره تن پیامبر شما منم . و آن امانت و ستاره منم .
آگاه باشید! که هر کس مرا زیارت کند در حالى که حقى را که خداى عزوجل از من و اطاعت از من واجب فرموده است . بشناسد؛ من و پدرانم به روز قیامت شفیعان او خواهیم بود. و کسى که ما شفیعان او باشیم ، نجات خواهد یافت ؛ اگر چه به اندازه گناه ثقلین جن و انس بر دوش داشته باشد

حسین بن زید گوید:
از امام محمد باقر علیه السلام شنیدم که فرمود:
مردى از فرزندان موسى امام موسى کاظم علیه السلام ظهور مى کند، که همنام امیر المومنین علیه السلام است . و در زمین طوس که شهرى از شهرهاى خراسان است مدفون مى شود.
او با زهر کین کشته مى شود و غریبانه در آنجا مدفون مى گردد.
پس کسى که او را، با معرفت به حقش زیارت کند، خداى عزوجل به او پاداش کسى را عطا مى کند که در حال شدت و تنگدستى قبل از فتح مکه در راه پیروزى اسلام و پیامبرش انفاق کرده و جنگیده باشد

امام حسین علیه السلام روزى از رسول اکرم صلى الله علیه وآله پرسید:
اى پدر! پاداش کسى که شما را زیارت کند چیست ؟
رسول خدا صلى الله علیه وآله فرمود:
فرزند عزیزم ! کسى که مرا چه در حال حیاتم و چه بعد از وفاتم زیارت کند، یا پدر و یا برادر و یا تو را زیارت کند، بر من واجب است که در روز قیامت به دیدار او بروم ، و او را از گناهانش آسوده کنم

ابوبصیر گوید: به امام عرض کردم : (معناى ) گفتار خداى تعالى (چیست که فرماید:) (به خدا قسم خورندقسمهاى مؤ کد که هر که بمیرد خداوند زنده اش نمى کند (چنین نیست ) بلکه وعده اى کرده که حق است (و حتما انجام دهد) ولى بیشتر مردم نمى دانند، (سوره نحل آیه ۳۸) فرمود: اى ابابصیر تو در این آیه چه مى گوئى (و از مردم چه شنیده اى ؟) عرض ‍ کردم : مشرکان چنین مى پنداشتند و براى رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) نیز سوگند مى خورند که خدا مردگان را زنده نمى کند؟ فرمود: نابود باد هر که چنین گوید از اینها بپرس که مشرکان بخدا قسم مى خوردند یا بلات و عزى ؟ (و در این آیه خدا مى فرماید به خدا قسم مى خوردند پس معلوم شود مقصود مشرکان قریش نیستند) گوید: عرض کردم : قربانت پس شما معناى آن را به من یاد ده ، فرمود: اى ابابصیر هنگامى که قائم ما قیام کند خداوند گروهى از شیعیان ما را که دسته هاى شمشیرشان را روى دوششان گذارده اند زنده کند، این خبر بگوش جمعى از شیعیان ما که هنوز نمرده اند برسد آنها به هم گویند: فلانى و فلانى از گورها زنده شده اند و همراه حضرت قائم هستند، ولى چون بگوش دشمنان ما برسد گویند: اى گروه شیعه چقدر دروغ گوئید اکنون هم که دولت دست شما است باز هم دروغ گوئید نه به خدا این افراد (که مى گوئید) زنده نشده اند و تا روز قیامت هم زنده نخواهند شد، پس خداى تعالى گفتار ایشانرا در این آیه حکایت فرموده است

محمد از پدرش روایت کرده که گفت : از امام صادق (علیه السلام ) راجع به گفتار خداى تعالى پرسیدم که فرماید: (آیا داستان حادثه فرا گیرنده بتو رسیده ) (سوره غاشیه ) فرمود: حضرت قائم است که آنها را با شمشیر فرا گیرد، عرض کردم : (چهره هائى در آنروز ترسانند) (یعنى چه ؟) فرمود: فروتن و زبونند که توانائى جلوگیرى ندارند، عرض کردم ؟ (عامله – عمل کننده ) (یعنى چه ؟) فرمود: یعنى بغیر آنچه خدا نازل فرموده عمل کرده اند، عرض کردم : (ناصبه – نصب کننده ) (یعنى چه ؟) فرمود: یعنى غیر زمامداران به حق را منصوب کرده اند، عرض کردم : (داخل آتش سوزان شوند) (معنایش چیست ؟) فرمود: داخل آتش جنگ دنیا در زمان حضرت قائم گردند و در آخرت در آتش دوزخ

و نیز ابوبصیر گوید: پرسیدم از امام صادق (علیه السلام ) درباره گفتار خداى عزوجل که فرماید: (سوگند به خورشید و تابشش ) (سوره شمس ) فرمود: مقصود از خورشید رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) است که خداى عزوجل بوسیله او دین را براى مردم روشن کرد، عرض کردم : (و سوگند به ماه وقتى که از پى آن در آید) (معنایش چیست )؟ فرمود: مقصود امیر المؤ منین (علیه السلام ) است که از پى رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) آمد، و آن حضرت دانش را بطور کامل در او دمید (چنانچه ماه از خورشید کسب نور مى کند على (علیه السلام ) از رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) کسب دانش کرد) گوید: عرض کردم : (و سوگند به شب وقتى که زمین را فرا گیرد) (تفسیرش چیست ؟) فرمود: آنها پیشوایان ناحق هستند که از روى خودسرى در برابر خاندان رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) کار خلافت را بدست گرفتند و به مسندى نشستند که خاندان رسول بدان مسند سزاوارتر از ایشان بودند، پرده تاریکى را با ستم و انحراف خود بر دین خدا پوشاندند و خداوند کار آن را به این بیان حکایت کرده که فرمود: (و سوگند به شب وقتى که زمین را فرا گیرد) گوید: عرض کردم : (سوگند به روز هنگامیکه زمین را روشن کند) (معایش چیست ؟) فرمود: او امام از نژاد فاطمه علیها السلام است که از دین رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) از او پرسش شود و او آن را براى پرسش کننده روشن و آشکار سازد و خدا عزوجل این جریان را بدین گفتار حکایت کرده که فرمود: (سوگند به روز هنگامیکه آن را روشن کند).

ابوبصیر گوید: به امام صادق (علیه السلام ) عرض کردم (چگونه است ) گفتار خداى عزوجل (که فرماید:) (این کتاب ما است که به حق بر شما سخن کند…) (سوره جاثیه آیه ۲۸) فرمود:
کتاب سخن نگفته و هرگز سخن نگوید، و این رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) است که به کتاب سخن کند، خداى عزوجل در این آیه فرماید: (این کتاب خدا است که بر شما به حق خوانده شود) (یعنى (ینطق ) بصیغه مجهول یا (علیکم ) را بتشدید یاء قرائت فرمود که معناى آن چنین است : این کتاب خدا است که (على ) شما به حق آن را مى خوانید). گوید: من عرض کردم : قربانت ما این آیه را این طور نمى خوانیم ؟
فرمود: به خدا جبرئیل آن را اینگونه بر محمد (صلى الله علیه و آله ) نازل فرمود، و این نیز از جمله آیاتى است که در کتاب خدا (از نظر قرائت ) تحریف شده .